همچون بسیاری از پارچه‌های سنتی، این بافت سنتی نیز از دو گروه نخ «تار» و «پود» تشکیل شده است. در زری بافی سنتی هم نخ «تار» و هم نخ «پود» از جنس «ابریشم» بوده و وقتی پارچه بافته میشود، از شفافیت و لطافت خاصی برخوردار میشود. با آکسان پلاس همراه باشید.
زری بافی از هنرهای ملی ایرانیان است که از زمان «هخامنشیان» و سپس در زمان «ساسانیان»، بافتن پرده‌ها و پارچه‌های زری رواج داشته و برای تزئین کاخ‌های سلاطین به کار می‌رفته است. در حالی که بنا به اسناد و مدارک به دست آمده حدود 2000 سال قبل، محصولات ابریشمی ایرانی در آسیا و اروپا شهرت خاصی داشته است و بهترین پارچه‌های زری و مخمل به دست هنرمندان و صنعتگران با ذوق ایرانی بافته می‌شده است. برای بافت این پارچه از رنگ‌بندی پیچیده‌ای استفاده نمی‌کنند.
برای نخ «تار» در نهایت از دو رنگ و برای نخ «پود» از شش رنگ استفاده میشود. از جمله نکات مهم در بافت پارچه زربافت، استفاده از نخ‌های نازک طلا و نقره است. عامل دیگر پیچیدگی طرح و نقش پارچه است که به کمک همان چند رنگ تولید میشود. ساختمان دستگاه زری بافی بسیار ساده و از آلات چوبی ساخته میشود. با هر دستگاه به طور معمول دو نفر کار می‌کنند، یک نفر «بافنده زری» و دیگری «شاگرد» که به «گوشواره کش» ملقب است. کار «گوشواره کش» بالا و پائین بردن تخته‌هائی است که از قبل نقشه‌ها روی آن نقش‌بندی شده است و در قسمت بالای دستگاه نصب است و به این وسیله نقش‌ها به طرف بافنده هدایت میشود. در اغلب موارد زمینه یا بوم پارچه زری از نخ «ابریشم» است و نخ «گلابتون» جز نخ‌های «پود» می‌باشد.
