در سال 1224، «محمد غفاری» ملقب به «کمال المُلک» نقاش ایرانی در کاشان و در خانواده‌ای سرشناس و هنرمند به دنیا آمد. وی یکی از مشهورترین و پرنفوذترین شخصیت‌های تاریخ هنر معاصر ایران به شمار می‌آید و برادرزاده «صنیع الملک» است. با آکسان پلاس همراه باشید.
استاد کمال الملک در یکی از خانواده‌های هنرمند و سرشناس در کاشان چشم به جهان گشود. «غفاری» پس از گذراندن تحصیلات ابتدایی در کاشان به همراه برادر بزرگترش به تهران آمد و در «دارالفنون» در رشتهٔ نقاشی ادامه تحصیل داد. پس از گذشت سه سال تحصیل وی در دارالفنون، هنگامی که «ناصرالدین شاه» از این مدرسه بازدید می‌کرد، کار او را پسندید و وی را به دربار فراخواند.
استاد «کمال الملک» پس از حضور در تهران، به همراه برادر بزرگترش در مدرسه دارالفنون در رشتهٔ نقاشی مشغول به تحصیل شد، هر دو برادر در مدت سه سال تحصیل خود، توانستند موفقیت‌های بسیاری را کسب کنند. در پایان سال سوم، ناصرالدین شاه در حین بازدید از مدرسه دارالفنون با دیدن تابلویی که از چهره «اعتضاد السلطنه»، رئیس وقت مدرسه دارالفنون که توسط «محمد غفاری» کشیده شده بود، تحت تاثیر قرار گرفت و دستور داد تا او را به عنوان نقاش به استخدام دربار درآورند. با حضور در دربار، ابتدا لقب «خان»، سپس «پیشخدمت مخصوص» به وی اهدا شد و پس از چندی ناصرالدین شاه، تحت تاثیر آثار او قرار گرفت و سبب گردید تا ناصرالدین شاه خود به شاگردی وی درآید و او را در ابتدا به لقب «نقاش باشی» و سپس به لقب «کمال الملک» منصوب کند. در مدت حضور وی در دربار، او 170 تابلو کشید که معروف‌ترین آنها تالار آینه می‌باشد و اولین تابلویی است که آن را کمال الملک امضا کرده است.
کمال الملک در سال 1276 هجری شمسی پس از کشته شدن ناصرالدین شاه، برای مطالعه به اروپا رفت. مدتی بیش از سه سال را در فلورانس، رم و پاریس گذرانید و در موزه‌ها به رونگاری از آثار استادانی چون «رامبراند» و «تیسین» پرداخت. در پاریس با «فانتن لاتور» آشنا شد. سفر اروپا تأثیری مثبت در اسلوب کار و حتی طرز دید او گذاشت. او به دستور مظفرالدین شاه در سال 1279 هجری شمسی به ایران بازگشت و کار در دربار را ادامه داد، ولی عملاً نتوانست با خواسته‌های شاه جدید کنار بیاید. به عراق رفت و چند سالی را در آنجا گذرانید. سال‌های 1281 تا 1283 هجری، شمسی پرده‌های زرگر بغدادی و میدان کربلا را به هنگام اقامتش در عراق نقاشی کرد.
کمال الملک سرانجام در 27 مرداد سال 1319 هجری شمسی ساعت 2 بعدظهر روز یکشنبه بر اثر کهولت سن بیمار شد و درسن نود وپنج سالگی در منزل «محمد غفاری» نوه‌ی دختری‌اش چشم از جهان فرو بست. او وصیت کرده بود که در باغ خودش واقع در حسین‌آباد دفن شودو مدفنش محل استراحت دوستان و دوست دارانش باشد، اما بنا به دلایلی وی را در نیشابور، مجاور مزار شیخ فرید الدین عطار نیشابوری به خاک سپردند.
